به من لطفی بكن آری،
كه بی عشق تو می میرم!
من اینجا در میان تارو پود درد زندانم.
كدامین دست ها یكدم رهایم می كند امشب
از این ویران سرای وحشت و غربت،
نمی دانم.
بهارم باش و سبزم كن،
به باران نگاهت گرم!
كه من عمری اسیر غربت سرد زمستانم!..

دستم بوی گل می داد،
مرا به جرم چیدن گل محکوم کردند.
ولی کسی فکر نکرد
که شاید گلی کاشته باشم!..

افتادم از نفس که بدانی دویده ام

شاید که بشنوی کلمات بریده ام

اکنون که نیست فرصت دیدار دیگری

بگذار تا بگویمت ای نور دیده ام:

حاصل ز عمر بی ثمرم یک کلام بود

مهتاب گونه تر ز تو ماهی ندیده ام

این کوله بار رنج و گناهی که با من است

گاهی به دوش و گاه به دندان کشیده ام!

لبخند میزنم به لب از کار روزگار

دیگر بس است هرچه لبم را گزیده ام

 ایمان.ص