به من لطفی بكن آری،
كه بی عشق تو می میرم!
من اینجا در میان تارو پود درد زندانم.
كدامین دست ها یكدم رهایم می كند امشب
از این ویران سرای وحشت و غربت،
نمی دانم.
بهارم باش و سبزم كن،
به باران نگاهت گرم!
كه من عمری اسیر غربت سرد زمستانم!..

دستم بوی گل می داد،
مرا به جرم چیدن گل محکوم کردند.
ولی کسی فکر نکرد
که شاید گلی کاشته باشم!..